Bardzo ważny dzień, bo znowu możemy być razem na szlaku. Tym razem będzie to od początku do końca zielony szlak turystyczny, na który wejdziemy w Straconce przy Leśniczówce o 9.42.
Od razu wyryp, który później trochę złagodnieje. Uwielbiam te różne odcienie zieleni, które w górach są tylko o tej porze roku. Zachwycamy się otaczającą przyrodą.
Wiele spojrzeń na Bielsko-Białą i jej okolice. Ku zaskoczeniu na zdjęciu zbliżeniowym widać nawet w wodzie cienie drzew brzegowych Jeziora Goczałkowickiego... a przecież to tak daleko. Jest słoneczna pogoda, widoczność jest dobra to i takie coś pokazuje aparat, którym koleżanka jest focona po raz pierwszy.
Po wyjściu na górę pierwszy tegoroczny grzyb, co oznacza, że to jeszcze nie jest najwyższy stopień suszy.
Ludzie wędrują, ale bardzo ich mało, może z 20 osób spotkaliśmy na różnych odcinkach podczas całej trasy.
Ku schronisku przychodzimy o 11.30. Jest zamknięte tak jak wszystkie inny punkty, gdzie można byłoby się czegoś napić czy zjeść i dlatego teraz prowiant trzeba nosić z sobą.
Zaledwie sześć minut tam posiedzimy na jednej z ławek i idziemy dalej, gdyż zrobiło się chłodno, a ciała rozgrzane. Zauważamy tuż obok schroniska dom, który wygląda na opuszczony. Z tej strony stromizna szlaku jest większa niż ze Straconki toteż bardzo wolno schodzimy, szczególnie zwracamy uwagę na kamienie, by któryś z nich nie spowodował upadku.
Szlak kilkakrotnie przecina biegnącą łukami drogę. Tym właśnie szlakiem jeszcze w minionym wieku, zimową porą po raz pierwszy wychodziłem na Magurkę, a potem może jeszcze raz i długo, długo nic, aż do dzisiejszego schodzenia.
Stąd z zaciekawieniem przyjmuję stacje swoistej drogi różańcowej, które tak naprawdę zaczynają się w Wilkowicach, a my idziemy w przeciwną stronę.
Niepostrzeżenie wychodzimy z lasu, przed nami pasmo Skrzycznego no... i obowiązek założenia maseczek. Jest to takie dziwne, bowiem po lewej i po prawej stronie za płotami mieszkańcy domostw w ogrodach są bez nich, a my musimy je mieć, choć odległość między nimi a nami bywa krótsza od przepisowej. Nie mam pretensji o to, że oni mogą być "bez", w końcu są na swoich posesjach, ale te przepisy nie zawsze są do końca przemyślane. Jest fakt, że maseczka jednak zabezpiecza.
Dużo kwiatów różnego rodzaju, rzeźb przy drodze i tak o 13.30 docieramy na peron stacji kolejowej Wilkowice Bystra. Szliśmy bardzo wolno, o wiele dłużej niż pokazywał szlakowskaz, a jeszcze trochę na pociąg poczekamy. Tutaj jest meta tej trasy, a ostatnia fotka pokazuje gdzie wcześniej byliśmy.
Dziś będzie inne zakończenie niż zazwyczaj, bo po zdjęciach będzie jeszcze kilka zdań.
hej... fajne dreptanie... Wy w poniedziałek ja w niedzielę podziwiałam wiosenną zieleń z Jesionowej... a wyrypów były... chociaż to taka łagodna Górka...pozdrawiam... aparat fajne foty robi... może nie, tylko fotograf pewnie po kursach.... haha....miłego:)))
OdpowiedzUsuńWidziałem Ciebie na fb na tej górce, która jest wyrypiasta, choć w mniejszym stopniu niż Magurka Wilkowicka prawie z każdej strony.
UsuńKursant dzielnie od lat korzysta z Twoich wskazówek i bardzo sobie to ceni... a możliwości aparatu są wielkie, tylko kiedy ja to ogarnę??? Wszystkiego dobrego.
Dzisiaj już miało padać a u mnie nadal słońce. Maj jest przeważnie deszczowy więc mam nadzieję, że ta susza zniknie. Byle by nie było tak jak kiedyś, że najpierw susza a jak zaczęło padać to od razu powodzie były. Ziemia jest tak wysuszona, że woda nie wsiąka tak jak powinna tylko spływa w dół. Co do Magurki Wilkowickiej to zawsze podziwiam ją w zimowej albo wczesnowiosennej odsłonie. Chyba trzeba będzie się tam wybrać teraz jak się zazieleniło, bo po Twoich zdjęciach widzę, że jest tam cudnie. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńU mnie zaczęło padać o 14-tej i spokojnie leci deszczyk.
UsuńCały Beskid Mały jest piękny o każdej porze roku więc zachęcam i posiada co ciekawe, wiele miejsc do siebie podobnych, że można czasem dziwić się temu. Zwłaszcza w lasach. Serdeczności jak zawsze.