Dziś tylko w dwójkę idziemy, zaczynamy w Targanicach szlakiem żółtym (nowy dla mnie do Potrójnej) przy zerowej temperaturze i bardzo chłodnym wietrze, ale idziemy w stronę słońca, które w pewnym momencie pod Jawornicą wejdzie nam na szlak naprzeciwko.
Im wyżej tym mniejszy wiatr, a od pewnej wysokości wcale go nie będzie. Im wyżej tym cieplej i to nie tylko z powodu grzania organizmu podczas pokonywania wyrypu na Jawornicę, na którą przychodzimy o 8.52. Tuż obok są ruiny schronu narciarskiego z 1937 roku.
Potem znowu lasem, mamy możliwość w miejscach widokowych podziwiać ośnieżone pasmo Skrzycznego, na trasie mamy różne naturalne stworki jak zielonego mrówkojada, czy drewnianą uśmiechniętą twarz leśnej maczugi Herkulesa. W końcu wchodzimy na polanę, skąd mamy widok na Babią Górę i w dali Tatry (ale te na fotkach nie są zbyt widoczne). To już jest w sumie na Potrójnej (Czarny Groń) i na jej szczycie meldujemy się o 9.47. Teraz aż do Przełęczy Zakocierskiej (10.02) będziemy schodzili wraz z czerwonym szlakiem. W drodze powrotnej ten odcinek częściowo powtórzymy i zamkniemy tym samym małą pętelkę.
... ale wpierw na żółtym szlaku będziemy podziwiać, brodate twarze, facjaty ludzi, zwierząt (w tym krokodyla) na skale Zbójnickie Okno. Coś pięknego.
Stamtąd niedaleko do studenckiej Chatki pod Potrójną. Niezwykle serdeczni gospodarze. Zamawiam kawę, ale po 2 łykach jakimś dziwnym ruchem wylewam całą i koleżanka stwierdziła, że tak miało być, bo jeszcze nie powinienem kawy pić w większych ilościach. Co racja to racja.
Dochodzi do nas młody człowiek z Kęt i bardzo miło spędzamy czas na rozmowie pomiędzy 10.25 a 10.53.
Podziwiam rzeźbę wykonaną przez poprzedniego gospodarza tego obiektu, a podobno to była "autorzeźba". Przypomina mi ona twarz Stanisława Hadyny. Widzimy na koniku jadącą amazonkę a z nimi owczarka.
Spotkamy ich jeszcze raz na Przełęczy Na Przykrej (11.07), kiedy to zmienimy kolor szlaku na czerwony. Nim to właśnie zamkniemy pętelkę na Przełęczy Zakocierskiej o 11.25. Teraz musimy wejść wyżej, ale tylko do spotkania króciutkiego szlaku zielonego (11.37), który po to powstał, by dojść do Rafała, czyli do Chatki na Potrójnej. Będziemy w niej, a raczej większość przy niej (bo lgniemy do słońca) pomiędzy 11.45 a 12.15. Jesteśmy w miejscu przypominającym dzieciństwo lat 50-tych XX wieku. Cisza, gospodarstwa z walącymi się płotami (na wiosnę tak jest), które trzeba ponownie postawić, bałagan wokół domostw, ale jakże to urokliwe. W czasach gdy wszystko musi być zadbane, to to miejsce jest oazą pozorowanego nieporządku. No cóż, musimy to urokliwe miejsce opuścić i o 12.25 na zboczu Potrójnej wchodzimy na szlak czarny, którym dojdziemy do mety. Szlaku czarnego ani zielonego nie ma na starszych mapach.
Tutaj niespodzianka, bo ponownie spotykamy amazonkę, lecz tym razem na minibryczce, którą ciągnie biały konik. Sympatyczni ludzie, konie i pies, który w końcu nas obszczekał, bo dotąd jako jedyny nie zabierał głosu, a wszystkie pozostałe przekazywały nas sobie od posesji do posesji. Będzie też jeszcze jeden piesek, z którym się poczochram, a należy do pana, który idzie w odwrotnym kierunku co my. Też sympatyczna rozmowa. Zauważamy, że w dni powszednie ludzie na szlakach są bardzo przyjaźnie nastawieni, a to wynika z faktu, że w te właśnie dni po górach chodzą tylko ich miłośnicy.
Schodzimy do Rzyk Praciaków. Tym razem widoczne mam po boku pasmo Leskowca, aż po Gancarza, gdzie szliśmy ostatnią trasą 2016 roku.
Przyroda na dole budzi się do życia. Rano widzieliśmy pierwiosnki, lepiężniki, zresztą te ostatnie także teraz zobaczymy, a oprócz nich żółte podbiały, lila żywce i białe zawilce. Wiosna!
Meta na przystanku autobusowym w Rzykach Praciakach o 13.50. Tym razem do oberży nie wchodzimy, bo wystawiamy twarze słońcu, w końcu w jego stronę dziś szliśmy.
