774 trasa - 19.04.2019

Kalwaria Zebrzydowska  - Bernardyńska - Bugaj - Wielkopiątkowa Droga Krzyżowa - Sanktuarium Pasyjno-Maryjne - Bugaj - Kalwaria Zebrzydowska.

Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej. Powrót po 5 miesiącach podczas 774 trasy-pielgrzymki.
Nie wchodzę na razie do środka, bowiem jestem w drodze do Wielkopiątkowej Drogi Krzyżowej. Zacząłem o 8.05 na dworcu autobusowym w Kalwarii Zebrzydowskiej. Już o szóstej rano zaczęły się tutaj kolejne punkty Misterium Męki Pańskiej i widziałem poprzez internet jadąc w busiku z Bielska-Białej, że ludzie idą i idą. Były też komunikaty o korku na drodze do tej miejscowości.
Tak się złożyło, że mimo krótkiego korku przyjechaliśmy na dworzec 3 minuty przed czasem.
Prosto z dworca pośród pątników w kierunku pierwszej stacji drogi krzyżowej. Są kramy, bo oczywiście przez ten tydzień trwa tutaj odpust jak co roku. Zresztą Jezusa na Golgotę też prowadzili pośród handlujących w Jerozolimie.
Będąc już na terenie Dróżek Kalwaryjskich z megafonów brzmiały okrutne dźwięki wymawiane przez tych Żydów, którzy domagali się śmierci Jezusa. Ciarki na ciele przynajmniej na kilka milimetrów. Niesamowite przeżycie. W tym domaganiu się ukrzyżowania nagle poczułem, że zrobią to wobec Tego, który jest Zbawieniem za moje grzechy... za moje, za twoje, za nasze, za wasze... a wpływu na wyrok śmierci nie mam.
Doszedłem do 3 stacji drogi krzyżowej, dalej po prostu nie dało się. Biorąc przykład sprzed 3 lat, wiedziałem, że należy indywidualnie przejść całą drogę, zanim wyruszą oficjalnie.
Króciutko przy trzeciej stacji stojąc, mając w zasięgu wcześniejsze, zacząłem swoje przeżywanie Męki Pańskiej i potem poszedłem samodzielnie drogą krzyżową.... ale nie sam! Wiele ludzi tak zrobiło.
3 lata temu podano, że było nas 125 tysięcy... dziś przy tej pogodzie słonecznej jest kilka razy więcej (takie mam odczucie). Ludzie stale przychodzą całymi szeregami. Wszędzie pełno tych z krzesełkami.
Przyszli, żeby być z Panem w trakcie Jego zniewalania. Wystarczy popatrzeć na twarze zgromadzonych, każdy to przeżywa.
Zanim doszedłem do 12 stacji, ostatniej w tym dniu o tej porze, byłem  zmoczony potem i nim na wskroś przesiąkniętym, a ubrania do przebrania nie ma. Nieważne...
...ważne to to, że mogę zejść do Sanktuarium i u Matki Boskiej Bolesnej przyjąć tego dnia komunię świętą.
Jestem przed obrazem Mateńki z modlitwami. Nade mną Pan... po raz pierwszy aparat Go filmuje.
Potem przejście przez Bazylikę z otwartym tabernakulum i szeregi długie wiernych do spowiedzi. Kończą się one daleko na schodach przez Bazyliką.
Wracam do Drogi Krzyżowej i dlatego ponownie idę na Bugaj. Tam przy ósmej stacji na wzgórku postanawiam przeżywać oficjalne treści, a główni aktorzy z Jezusem są akurat na etapie włączenia do niesienia krzyża Szymona Cyrenejczyka. To wszystko w megafonach... a tymczasem wierni ciągle idą w górę na kalwaryjską Golgotę... i stoję 1,5 godziny, a oni cały czas jak szli tak idą i końca nie widać.
Szczęściarzem byłem, że takie miejsce wygodne do obserwacji znalazłem, ale to dzięki mrówkom leśnym, bowiem po zajęciu jedynego wolnego miejsca zorientowałem się, że lewą nogą stoję w mrowisku. Zatem mówię do zdenerwowanych mrówek "proszę was, pozwólcie mi tu stać, gdyż nic wam złego nie uczynię, a chciałbym zobaczyć pewien fragment Misterium Męki Pańskiej z bliska"
...i co... i mrówki schodzą z nogawki, z buta i do końca mojego stania tam nie zmienią zdania... a inni ludzie, którzy pode mną siedzieli na kurtkach, musieli zwiewać stamtąd. Z wszystkimi trzeba rozmawiać sercem, z mrówkami też, choć może komuś wydawać się to może wręcz głupie.
Po 90 minutach dotarł tutaj orszak z Jezusem i Jego Krzyżem. Potem już tylko wspinanie się na Golgotę... a końca tłumu dalej nie widać. Ja już po raz drugi na Golgotę nie pójdę (a tam będzie jeden z biskupów krakowskich przewodniczył liturgii tego dnia - zdjęcie wypożyczone ze strony Sanktuarium).
Wcześniejszym zdjęciem wypożyczonym jest to ze Zbawicielem po chłoście u Piłata.
Korzystając z tego, że teren jest nagłośniony wracam ulicą z Bugaja pod Sanktuarium i potem zielonym szlakiem turystyczny schodzę na dworzec autobusowy. W pewnym miejscu widać wyraźnie Centrum Jana Pawła II w Krakowie Łagiewnikach.
Poszedłem w górę niosąc w sercu jedną z pań, która nie dałaby rady ze względów zdrowotnych przejść tej drogi krzyżowej. Ofiarowałem ją Panu... i po powrocie do domu, telefonicznie ją o tym poinformowałem, a ona...
... a ona powiedziała, że źle się czuła dziś, ale w pewnym momencie dostała taki przypływ energii, że zastanawiała się nad tym, jak to jest możliwe... no właśnie... niech wiara  nigdy nie pozostanie zachwiana, a wtedy jeden drugiemu będzie mógł Łaski wypraszać. Namacalny dowód dnia dzisiejszego.
Na dworcu jeden z pasażerów powiedział mi, że postanowił dziś nic nie jeść, a tu jak na złość za chwilę z głodu przewróci się. Weź różaniec do ręki, bo to jedyny prawdziwy miecz maryjny i pokonasz to. Kiedy tylko wziął w ręce różaniec głód minął. Nie wiem co było dalej, bo jechał do Krakowa, a ja wcześniej odjechałem do Bielska-Białej.
Moi Drodzy! To ostatnia wędrówka przed Wielką Nocą, więc przyjmijcie ode mnie życzenia spokoju, zdrowia i radości z nadchodzącego Zmartwychwstania Pańskiego, którego nie byłoby, gdyby Pan nie oddał życia za nas, bo tak nas Bóg umiłował.