701 trasa - 02.04.2018

Wisła Głębce - Mraźnica - Stożek - Mały Stożek - Cieślar - Wielki Soszów - Lepiarzówka - Przełęcz Beskidek - Wielka Czantoria - Chata Čantoryje - Poniwiec - Ustroń 3 Maja - Partyzantów - Ustroń Manhatan.

Tradycyjne dreptanie w Poniedziałek Wielkanocny. Wychodząc z domu pogoda była zupełnie zniechęcająca, ale to wszystko w ciągu kilku godzin ma się zmienić.
Dzięki Kolejom Śląskim mogłem w ten nieznany przewoźnikom dzień dojechać do Wisły Głębce i tam o 8.28 rozpocząć spokojną wędrówkę szlakiem niebieskim.
Idę sam i ten fakt wykorzystuję jako możliwość swoistego rachunku sumienia, bowiem miniony tydzień nie należał do zbyt ciekawych. Wszystko przez zwalającą z nóg wiadomość, trudno powiedzieć gdzie został popełniony błąd. To spowodowało u mnie wielki stres i przez to niepotrzebnie wdawałem się w pyskówki. Kiedy ochłonąłem to poczułem żal do siebie, że dałem się sprowokować, a przecież nie taki jest mój charakter. Poza tym nie wolno wątpić w Dobro, a tego ostatnio bardzo dużo otrzymywałem. Wiadomo, że jeżeli jest dobro to musi być i zło. W moim monologu do Pana prosiłem też o to, żebym w przyszłości mógł umiejętnie te dwie rzeczy zasadniczo oddzielać od siebie.
Poczułem ulgę i nawet nie wiem, kiedy w zimowej szacie doszedłem do Mraźnicy o 9.35. Niebo coraz bardziej błękitne, choć tam gdzie akurat idę jeszcze są ciemne chmury, a idę na Stożek.
Im wyżej tym więcej słońca w scenerii zimowej. Widoki są bliższe i trochę dalsze. O 10.35 przychodzę do schroniska na Stożku. Odtąd już będę spotykał ludzi na szlaku, którzy są, ale w małych grupkach. Podziwiam psa, który jest turystą górskim i był w miejscach gdzie ja dotąd nie byłem. Podziwiam kwitnące kwiatki a nawet muchę, która wybudziła się po zimie i przez szybę podziwia krajobrazy.
W oczekiwaniu na grzane piwo dostaję wiadomość, że Pan zgasił Basi świeczkę życia w Wielkanoc. Basia to Przyjaciółka od lat, która chodziła ze mną po górach jeszcze zanim zacząłem numerować trasy. Ostatni raz była ze mną w grudniu w Budapeszcie. Pomyślałem sobie, że dzięki Zmartwychwstaniu Pana będzie mogła od teraz dreptać po Połoninach Niebieskich.
Dziwne, ale przyjąłem to jako "ulgę", że już nie będzie musiała się dłużej męczyć, gdyż na uratowanie życia nie było najmniejszych szans, a czas "schodzenia z tego świata" miała wyjątkowo krótki.
To dzięki Basi na początku lat 90-tych zacząłem poznawać pasmo od Czantorii po Stożek, gdyż wcześniej nie chodziłem tam, bo jakoś nie lubiłem szlaków granicznych. Postanawiam zmodyfikować dzisiejszą trasę i z Wielkiej Czantorii zejść niebieskim szlakiem do Poniwca. To nim 2 maja 1992 przy +32 stopni C w cieniu mozolnie wychodziliśmy na górę do czeskiego schroniska na knedliczki. Ja oczywiście wtedy po raz pierwszy wchodziłem na tę górę.  Szlak, który wyjątkowo mi nie leży przy wchodzeniu, bo cały czas w górę bez żadnych widoków, za to do schodzenia jest wręcz idealny. Opuszczam schronisko szlakiem czerwonym o 11.15.
Teraz będą widoki zimowe i wiosenne, w zależności od tego gdzie mocniej słoneczko przygrzewa. I tak o 11.39 minę Mały Stożek, o 12.03 Cieślara, o 12.25 Soszów Wielki i o 12.32 wstąpię do Lepiarzówki na kolejne grzane złociste. Bardzo miła atmosfera aż nie chce się iść dalej, ale trzeba i czynię to o 12.49.
Następnie przechodzą obok schroniska na Soszowie i wyciągu narciarskiego tamże. Zaczynam schodzenie na Przełęcz Beskidek gdzie jestem o 13.20. Teraz rozpocznie się mozolne podchodzenie wyrypem na Wielką Czantorię i z wielką radością o 14.30 melduję się na szczycie, gdyż nie byłem pewien wcześniej czy dziś dam tam radę wyjść.
Zmiana koloru na niebieski i nim będę schodził do Poniwca. Wcześniej wstąpię do Chaty Czantoryje (14.40 - 15.03), tam gdzie po raz pierwszy przyszedłem przed laty z Basią i tam po raz pierwszy zobaczyliśmy zegar z odwrotnym cyferblatem. Schodzenie na początku utrudnia lód pod śniegiem, ale potem już ślad po nim zniknął.
Na dole w Poniwcu jestem o 16-tej. Tutaj Basia dorastała i wyrosła na piękną dziewczynę, zanim przeprowadziła się na Manhatan.  Minę drogę szybkiego ruchu i na ulicy 3 Maja zejdę z niebieskiego szlaku i odtąd bezszlakowo pójdę do domu, przez ulicę Partyzantów na Manhatan.
Meta w domu (16.53), a na mecie zadowolona i kicająca Perełka. Jak dobrze, że cię mam.