853 trasa - 09.06.2020

Rycerka Górna Kolonia - Przegibek - Bendoszka Wielka - Rycerka Górna Kolonia.

Będzie dobrze. Całkowicie zgadzam się z gospodarzami schroniska na Przegibku, którzy takie hasło umieścili na zewnątrz budynku. Będzie dobrze, ale jeszcze na taki stan  sporo czasu poczekamy.
Po prawie 4 miesiącach ponownie jesteśmy w komplecie. Dzisiejszy dzień wg. norweskiej prognozy pogody (bo teraz nią głównie posługuję się) miał tutaj gdzie jesteśmy być pochmurny i zamglony... i tak też było od samego początku. Miało nie być deszczu i nie było.
Przyjechaliśmy w Beskid Żywiecki ponownie samochodem. Zaparkowaliśmy na parkingu w Rycerce Górnej Kolonii, przy szlaku na Wielką Raczę, lecz nie tam dziś pójdziemy. Naszym pierwszym celem jest schronisko Przegibek, do którego dotrzemy zielonym szlakiem, ale żeby do niego dojść to o 7.13 zaczynamy żółtym.
Jakże to znany nam odcinek i za każdym razem jest inaczej. Mieszkający tutaj struś od szeregu już lat, pozuje z rana, ale przy powrocie będzie bardziej widoczny.
Do zielonego dochodzimy o 7.40. Z początku asfaltem, ale niebawem wejdziemy w zamglony także las. Wiadomo, że dziś nie będzie żadnych widoków krajobrazowych, lecz za to będziemy mogli lepiej podziwiać otaczającą przyrodę. Przez cały czas będziemy mieli mnóstwo koronkowej roboty pająków upiększonej kroplami rosy, mgły, czy wczorajszego deszczu. Te pajęczynki są zawsze i wszędzie, tylko nie widać ich jeśli nie są w ten sposób jak dziś zaznaczone.
Kukułki dziś nadawały ton w ptasim radiu przez całą trasę, a ja miałem frajdę, bo mogłem kukać z nimi i wyszło mi, że jednak te 136 lat raczej mam pewne (hahaha).
Inne ptaszki też śpiewały i zapełniały leśną ciszę... a w mojej głowie co jakiś czas wracało najnowsze nagranie Karoliny. To standard Nat King Cole'a. Stylowe, zawsze przenosi mnie w zaczarowany świat muzyki tamtego okresu, a Karolina pięknie ten klimat zachowała. Ta melodia i ta otaczająca mgła wyjątkowo współgrały i niosły mi takie ukojenie, że nie czułem wcale zmęczenia idąc w górę. Poza tym te wszystkie cienie we mgle, zmieniające się jej natężenie, dawały poczucie innego świata, takiego troszeczkę magicznego.
Blisko schroniska widzimy ognisko, potem drugie. To pewna pani korzystając z takiej wilgotnej i bezwietrznej aury spala nagromadzone gałęzie z wycinki drzew. W takich warunkach jest to bezpieczne. Chcieliśmy się załapać na pieczoną kiełbasę, ale pani jest jaroszem. Na pieczone ziemniaki za wcześnie.
Do schroniska przyszliśmy o 9-tej równo. Dopiero za godzinę będą otwierać i dlatego konsumujemy swoje śniadania i oczywiście już tradycyjnie - kawę z termosu.
Spędzimy tu na zewnątrz mile czas przez 37 minut, kiedy to wyruszymy niebieskim szlakiem na Bendoszkę Wielką. Trwa u nas wymiana kolorów z czarnego na inne, i właśnie ten czarny, który jeszcze końcem ubiegłego roku tutaj obowiązywał, teraz już jest niebieski.
Odcinek na Bendoszkę Wielką jest krótki ale wyrypiasty i mozolnie się wychodzi. Przyznam szczerze, że ja tego odcinka nie lubię... no, ale tam jest Krzyż Jubileuszowy i warto tam iść.
Po drodze focę grubodzioba na pniu, oczywiście z dalsza, który swoim rdzawym brzuszkiem raczył pozować... a kukułki tylko kuku i kuku, to i ja też. Pewnie nadrabiają ubiegły rok, kiedy wcale ich słychać nie było.
Jest Bendoszka Wielka, krzyż w tak gęstej mgle, że ledwo widoczny i jest już 10.02. Spoczniemy tutaj w jego pobliżu przez 33 minuty. Seniorkę tak jak Telimenę pokąsają mrówki, bo też ma najwięcej odkrytego ciała.  Też miałem mrówkę na uchu, ale nie zdążyła ugryźć. Okazało się, że siedząc na ławkach, siedzieliśmy na ich terenie.
W słoneczne dni jakoś nigdy nie zauważyłem ślicznego ornamentu na słupach, podporach krzyża. Dopiero dzisiaj w tej gęstej mgle.
Idziemy dalej, teraz będzie schodzenie też wyrypowe, ale jakoś dajemy radę i tak o 10.55 wchodzimy na spacerowy czerwony szlak momentami bardzo błotnisty... ale i to nam nie przeszkadzało. Szkoda tylko, że z tak widokowego szlaku dziś skorzystać z tej opcji nie mogliśmy. Nie można mieć jednak wszystkiego. Dzisiejsze wędrowanie jest w specyficznych warunkach i naprawdę wspaniałe. Liczy się przecież przede wszystkim ruch na świeżym powietrzu.
Do asfaltu, czyli do drogi przez Rycerkę zeszliśmy o 11.55 i tutaj ponownie żółty, który nas zaprowadzi do mety na miejscu startu, czyli na parking.
Będzie oczywiście struś i inne ptactwo i zwierzęta, ale będzie też piesek na łańcuchu. Jak mi żal takich właśnie. Już rano z nami chciał iść, a teraz też. Pozostaje tylko żal.
Myjemy buty w potoku  o nazwie Ciapków, miła dziewczyna foci nas po raz ostatni i o 12.25, czyli dokładnie jak na poprzedniej trasie - kończymy.
Umawiamy się, że następna pętla będzie ponownie w Beskidzie Żywieckim.